Λάδι αγριελιάς – Ιστορικά στοιχεία
Η ελιά εξημερώθηκε κατά την Νεολιθική περίοδο στην ανατολική μεσόγειο, και μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί πάνω από 1000 διαφορετικές ποικιλίες. Ωστόσο, στη λεκάνη της μεσογείου μπορούμε να βρούμε ακόμη αγριελιές (Olea europaea oliester). Ενδείξεις που σχετίζονται με τη χρήση της αγριελιάς για την παραγωγή ελαιολάδου (λάδι αγριελιάς), μπορεί να βρεθούν σε ιστορικά και ιερά κείμενα, όπως η Οδύσσεια, το Κοράνι και η Αγία Γραφή.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχουν δεδομένα σχετικά με την επίδραση του αγριελαίου στον άνθρωπο. Αντίθετα οι θρεπτικές ιδιότητες του ελαιολάδου καθώς και οι επιδράσεις του στην υγεία του ανθρώπου, έχουν διερευνηθεί και συνεχίζουν να διερευνώνται επισταμένως,
Ερευνητικά στοιχειά
Επιδράσεις του αγριελαίου στο λιπιδαιμικό προφίλ
Εντούτοις, μία ομάδα ερευνητών (Belarbi M και άλλων) μελέτησε τις επιδράσεις που έχει το λάδι αγριελιάς στα λιπίδια του πλάσματος. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Agric Food Chem. τον Αύγουστο του 2011. Οι ερευνητές θέλησαν να μελετήσουν την επίδραση της παρατεταμένης πρόσληψης αγριελαίου στο λιπιδαιμικό προφίλ του ανθρώπου.
Στα πλαίσια της έρευνας έδωσαν σε 40 υγιή άτομα ηλικίας (ηλικίας 27.9 ± 3,85 χρόνια), να καταναλώνουν λάδι αγριελιάς για ένα μήνα. Στη συνέχεια σύγκριναν τα αποτελέσματα αυτά με άτομα από την ίδια περιοχή που δεν κατανάλωναν όμως λάδι αγριελιάς.
Αποτελέσματα:
H ουρία του πλάσματος, η κρεατινίνη, το ουρικό οξύ και η γλυκόζη δεν είχαν κάποια σημαντική διαφορά στο τέλος της μελέτης, μεταξύ αυτών που κατανάλωναν λάδι αγριελιάς και αυτών που δεν κατανάλωναν. Αντίθετα, στα άτομα που κατανάλωναν λάδι αγριελιάς καταγράφηκαν σημαντικές μειώσεις στη συγκέντρωση των τριγλυκεριδίων του πλάσματος (-24,8%, Ρ <0,05). Μείωση παρατηρήθηκε επίσης και στην ολική χοληστερόλη (-12,13%, Ρ <0.05), αλλά και στην κακή χοληστερόλη (LDL-C) (-24,39%? Ρ <0,05). Ταυτόχρονα, οι συγκεντρώσεις της καλής χοληστερόλης (HDL-C) παρουσίασαν σημαντική αύξηση (17,94%? Ρ <0.05), στα άτομα που κατανάλωναν το συγκεκριμένο λάδι σε σχέση με την ομάδα που δεν κατανάλωνε.
Επομένως σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πιο πάνω έρευνας, φαίνεται ότι το λάδι που προέρχεται από άγριους ελαιώνες, μπορεί βελτιώσει σημαντικά το προφίλ των λιπιδίων του πλάσματος σε υγιή άτομα που το καταναλώνουν.
Θρεπτική αξία
Σε μία άλλη μελέτη που διεξήχθη κατά τις καλλιεργητικές περιόδους 2003/04, 2004/05 και 2005/06 και είχε σκοπό την αξιολόγηση των παρθένων ελαιολάδων από αγριελιές ως προς τη σύνθεσή τους σε λιπαρά οξέα, χλωροφύλλες, καροτενοειδή, τοκοφερόλες, και φαινολικές ενώσεις, καθώς και τη σχέση τους με την οξειδωτική σταθερότητα και παρατηρήθηκαν τα έξης αποτελέσματα:
H σύνθεση των λιπαρών οξέων από όλα τα δένδρα αγριελιάς που εξετάστηκαν έδωσαν παρθένο ελαιόλαδο, το οποίο είναι σύμφωνο με τα εμπορικά πρότυπα. Συγκεκριμένα, τα κύρια λιπαρά οξέα που βρέθηκαν ήταν το ελαϊκό οξύ, το παλμιτικό, το λινολενικό, το στεατικό και το παλμιτελαϊκό. Το ελαϊκό οξύ είναι το κύριο μονοακόρεστο λιπαρό οξύ, γνωστό για τις ευεργετικές του ιδιότητες στην ανθρώπινη υγεία. Τα επίπεδα ελαϊκού οξέως στο λάδι αγριελιάς φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αυξημένα – 71,1-78,4% .
Αντιοξειδωτικές ενώσεις
Μεταξύ των φυσικών αντιοξειδωτικών που υπάρχουν στο παρθένο ελαιόλαδο από αγριελιά, είναι οι τοκοφερόλες που ξεχωρίζουν λόγω της αντιοξειδωτική τους δράσης και της σημαντικής θρεπτικής τους επίδρασης στον οργανισμό. Η ανάλυση της τοκοφερόλη με HPLC αποκάλυψε την παρουσία α, β, γ και δ τοκοφερολών σε όλα τα ελαιόλαδα που μελετήθηκαν. Η συνολική περιεκτικότητα σε τοκοφερόλες επηρεαζόταν σημαντικά από τον παράγοντα ποικιλία. Η α τοκοφερόλη είναι αυτή που βρίσκεται σε μεγαλύτερη συγκέντρωση. Όπως προτείνεται από διάφορους συγγραφείς, η κύρια τοκοφερόλη στα παρθένα ελαιόλαδα είναι η α-τοκοφερόλη. Οι ουσίες αυτές ασκούν τόσο βιταμινική δράση (Βιτ. Ε.) όσο και αντιοξειδωτική.
Η ποσότητα των φαινολικών ενώσεων που υπάρχουν στα εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας κατά την αξιολόγηση της ποιότητας του αγριελαίου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι φυσικές φαινόλες βελτιώνουν την αντίσταση στην οξείδωση και σε ορισμένο βαθμό, είναι υπεύθυνες για την οξεία πικρή γεύση του. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα ποσά των φαινολών και ο-διφαινόλων εξαρτώνται ιδιαίτερα από την ποικιλία. Οι φαινόλες είναι πολύ σημαντικές για τη σταθερότητα του ελαιολάδου. Επιπλέον, όπως προαναφέρθηκε, οι φαινολικές ενώσεις σχετίζονται ισχυρά με την πικρή και στυφή γεύση του ελαιολάδου και το χαρακτηριστικό του άρωμα.
Συμπέρασμα
Σύμφωνα λοιπόν με τα πιο πάνω, μπορούμε να πούμε ότι το παρθένο αγριέλαιο είναι εξαιρετικής θρεπτικής αξίας. Θα μπορούσε λοιπόν στα πλαίσια μίας ισορροπημένης διατροφής να συμβάλει σε μεγάλο ποσοστό στην υγεία του ανθρώπου. Περιμένουμε να γίνουν περισσότερες μελέτες οι οποίες θα εμπλουτίσουν τις γνώσεις μας γύρω από αυτό το εξαιρετικό αυτό λάδι, το αγριέλαιο.
